نفس باغچه

من که آرام آرام

آمده ام از پس دیوار بلند تردید

به خیال لمس یک پروانه

با نگاهی که پر از واژه عشق است هنوز

و دلی مالامال از اندوه

گام هایی لرزان

و نگاهی که هراسان است از تاریکی 

قفسی ساخته اند از بدنم

با رگ و ریشه طاعونی سرب و آهن

باز کن پنجره را

تا به تماشا بنشینم  یک آن

نفس باقچه را

این شعر را در ایستگاه مترو میرداماد دیدم و با موبایل عکس گرفتم شعری جالبیه امیدوارم به دل همه هم بشینه